SEKRETY, KTÓRYCH NIGDY NIE POWIEM

Każda dusza
w swoim najciemniejszym zakamarku
skrywa jakiś sekret.
Mimo że większość
tajemnic jest
sekretami ust:
jedne lepiej jest wyjawić,
przy innych lepiej nosić ciężar
samemu,
żeby nikomu nie
przysporzyć bólu.
Chociaż, czy sekret jest
wciąż sekretem,
gdy nikogo go nie obchodzi?
Gdy wiedza, którą masz,
żyje, czuje, oddycha,
pójdzie na marne?
Przecież sekrety
to pogłoski przekazywane
szeptem skandali.
To pogłoski przechowywane
w czterech ścianach,
które nie mogą mówić.
Każdy przekazuje sobie ściany
jak plazmę życia.
Ta tajemnica pragnie
się wyrwać na swobodę.
Ale przed tym
żyje w sercu.
Nasz brak wolności trwa
całe życie.
Zdarza się niekiedy,
że dzielenie się
sekretami
zbliża ludzi do siebie.
Zawiłości nasilają niewidzialną
więź doświadczenia.
Lecz kiedy już zaznasz
smaku przerażenia,
kiedy senne halucynacje
doprowadzą cię do
granicy chaosu, a potem,
kiedy wyczytasz prawdę
z czyjeś duszy,
rozumiesz, że nie ma
od tego ucieczki.
Nigdy.
Sekrety.
Sekret polega na tym,
żeby całkowicie cieszyć się
daną chwilą.
Wszystko, co się wydarzy
po tym, jak będziesz
wdzięczny za dany moment,
każda kolejna chwila,
będzie jej rozkładem lub ciągiem.
Poczujesz bodziec do
sądu oczywistych działań.
Oczyszczenie się z 
niematerialnych blokad
to właśnie największy sekret,
umożliwiający osiągnięcie
wszystkiego, czego się pragnie.
Czasem sekret też
jest bólem, który pojawia się
wtedy, kiedy
boli nas calutkie serce.
I stwarza pozór,
że zaraz przez to
umrzemy.
Tezauryzowanie sekretów
stało się drugą naturą
każdego z nas,
ponieważ potrzebujemy
dwóch masek,
w których twarz
może się odbijać w lustrze.
Patrząc na siebie w zwierciadle,
zobaczmy to,
co widzimy w innych.
Enigmat i eter –
oto, co pozostanie,
gdy wszystko się już skończy.