* * *

nieznajoma kobieta
ciężkie łzy roniąca
padła mi w ramiona
bez pozwolenia smutkiem się dzieląc

poczułem jej stratę
poczułem ból serca
choć tego nie chciałem
obdarowała mnie tym i odeszła


W próżni

niemy krzyk rozpaczy
wydobywa się z najgłębszych zakamarków duszy
mojego ciała
tonącego w żalu
pławiącego się w smutku i tęsknocie
wydaje mi się
że ogarnia świat
jednak nikt nie słyszy


Pozwól mi…

pozwól mi odejść
żyć już nie chcę
wpatrzony co dnia w zło i cierpienie

pomóż mi uwolnić się
od smutku i łez żalu
spraw bym odszedł z błogim uśmiechem

niech moja dusza
jak piórko na wietrze
wzbije się w górę nicości wiecznej